Στη Σωματική Ψυχοθεραπεία, η Ανάλυση του Χαρακτήρα [1] αφορά στη μελέτη των πιο βασικών υποκείμενων γνωρισμάτων του χαρακτήρα, συνήθως υποθέτοντας ότι όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, τόσο τα συμπτωματικά όσο και τα εγω-συντονικά, προέρχονται από αυτές τις υποκείμενες δομές.

 Βασικοί τύποι χαρακτήρων στα πλαίσια της Ανάλυσης του Χαρακτήρα της Ραϊχικής Σωματικής Ψυχοθεραπείας.

Ο Σχιζοειδής χαρακτήρας ^[1] αναπτύσσεται από την άρνηση του περιβάλλοντος στο δικαίωμα του οργανισμού «να υπάρχει». Αυτή η άρνηση του δικαιώματος του βρέφους να ζει συμβαίνει πριν ή λίγο μετά τη γέννηση.

Ο Στοματικός χαρακτήρας ^[1] σχηματίζεται όταν η ανάγκη για συμβιωτική συνήχηση και θρέψη εγκαταλείπεται και αναιρείται πριν ικανοποιηθεί. Οι γονείς είναι συχνά και οι ίδιοι γεμάτοι (ανεκπλήρωτες) ανάγκες και αναξιόπιστοι στη φροντίδα των βασικών αναγκών του παιδιού.

Ο Stephen Johnson (1994) πρόσθεσε αυτό το είδος χαρακτήρα σε αυτούς που προσδιόρισε ο Alexander Lowen (1958). Αναπτυξιακά, ο συμβιωτικός είναι σε μεγάλο βαθμό ένας στοματικός χαρακτήρας όπου το μείζον πρόβλημα στην ανατροφή προκύπτει κατά τη διάρκεια της (υπο)φάσης επαναπροσέγγισης.

Συνήθως οι γονείς του Ναρκισσιστικού χαρακτήρα ^[1] τον έχουν χρησιμοποιήσει ως παιδί για να εκπληρώσουν τις δικές τους φιλοδοξίες, πολιτιστικές, αθλητικές ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι το παιδί είναι και υπέροχο και ευάλωτο με τον δικό του τρόπο. Το παιδί μπορεί να αισθάνεται ότι έχει εξιδανικευτεί από τους γονείς του για κάποιου είδους αυτοεκπλήρωση των αναγκών τους ή έχει ταπεινωθεί για κάποια έλλειψη ή και τα δύο.

Η Mαζοχιστική δομή χαρακτήρα ^[1] αναπτύσσεται στην περίοδο που το παιδί ταυτίζεται με την ικανότητά του να πει «όχι», ως έναν τρόπο να διαφοροποιήσει τον εαυτό του από τον γονέα και να εδραιώσει μια ανεξάρτητη ταυτότητα. 

Ο Άκαμπτος χαρακτήρας ^[1] αναπτύσσεται μέσα από τις ματαιώσεις της οιδιπόδειας περιόδου. Καθώς εδραιώνεται η σταθερότητα του αντικειμένου, το παιδί συνειδητοποιεί σε ένα βαθύ επίπεδο, ότι είναι κάτι (ξε)χωριστό και αρχίζει να προσεγγίζει το γονέα του αντίθετου φύλου με τρυφερότητα-στοργή και με μια παιδική σεξουαλικότητα. Σε απάντηση αυτής της σεξουαλικής και στοργικής προσέγγισης, μπορεί να δεχτεί διάφορους συνδυασμούς ματαίωσης.

Τουλάχιστον ένας από τους γονείς Υστερικού χαρακτήρα ^[1] έχει «εκμεταλλευτεί» τη φυσιολογική σεξουαλικότητα του παιδιού και έχει «χρησιμοποιήσει» το παιδί ως σεξουαλικό αντικείμενο, όχι απαραίτητα με τη σωματική ή κυριολεκτική σεξουαλική έννοια, ενώ ο άλλος γονέας είναι συχνά ψυχρός, απόμακρος ή τιμωρητικός, ιδιαίτερα σε σχέση με τη σεξουαλικότητα.