Μια μέρα, κάποιος προσέβαλε άσχημα δημοσίως τον φιλόσοφο και ποιητή Omar Chajam λέγοντάς του:

Μια ιστορία που μου είπε ο φίλος μου ο Γκάρι που ζει στη Νέα Υόρκη αλλά μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Ινδία. 

Ήταν κάποτε ένας αγρότης που καλλιεργούσε εξαιρετικής ποιότητας καλαμπόκι. Κάθε χρόνο κέρδιζε το πρώτο βραβείο για το καλύτερο καλαμπόκι. 

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό ζούσε ένας γέρος. Ήταν ένας από τους πιο άτυχους ανθρώπους στον κόσμο. 

Ἦταν ἕνας βιολιστὴς μὲ παρδαλὰ ροῦχα καὶ μὲ ὑψηλὸ σκοῦφο. Στὸ λαιμό του κρατοῦσε σφιγμένο τὸ βιολί του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο χέρι τὸ δοξάρι. Κουρδιζόταν κι ἔπαιζε σὰν ἀληθινὸς βιολιστής. 

Χρόνια πριν ζούσε στη Βορειοανατολική Βραζιλία ένα πολύ φτωχό ζευγάρι, που είχε μονάχα μία κότα. Με πολλές στερήσεις, συντηρούνταν από τα αβγά της. Κάποτε λοιπόν, την παραμονή των Χριστουγέννων, το ζώο πέθανε. 

Κάποιο λάθος πρέπει να είχε γίνει εκείνη την Πρωτοχρονιά. Μα όχι, δεν ήταν δυνατόν. Ήμουν σίγουρη πως πρόκειται για ένα σφάλμα, απρόσμενο μεν, καθόλου αμελητέο για την εξάχρονη ψυχή μου δε. 

Ο Άγιος Βασίλης ετοιμαζόταν να γυρίσει στο σπίτι του. Είχε παραδώσει όλα τα δώρα που του είχαν δώσει οι άνθρωποι που δεν πιστεύανε σ’ αυτόν και ήταν κατάκοπος. 

Η μαγεία του ρωσικού τοπίου τα Χριστούγεννα: η γη, τα κλαδιά και τα κλωναράκια των δέντρων, οι στέγες των σπιτιών -όλα ολόλευκα.