Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο δάσος ένας κότσυφας. Μια μέρα ο κότσυφας ήταν πολύ διψασμένος, αλλά όσο κι αν έψαχνε για νερό δεν έβρισκε πουθενά. 

Μια φορά κι έναν καιρό, μια γερόντισσα πήγαινε στο χωράφι της να μαζέψει λάχανα. Στο δρόμο πέρασε μπροστά από μια σπηλιά και μέσα είδε δώδεκα άντρες. Ήταν οι δώδεκα μήνες του χρόνου. Τότε αυτοί γύρισαν προς το μέρος της και τη ρώτησαν:

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα χωριό της Ινδίας ζούσαν ένας τυφλός μαχαραγιάς και πέντε σοφοί άνθρωποι, επίσης τυφλοί. Οι συγχωριανοί τους τους σέβονταν και τους βοηθούσαν. Επειδή ήταν τυφλοί και δεν μπορούσαν να δουν με τα μάτια τους τον κόσμο, χρησιμοποιούσαν όλες τις άλλες αισθήσεις τους και κυρίως τη φαντασία τους.

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό. Μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ μάζευα κάτι σκουπίδια που είχε αφήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από το μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι.

ΚΑΙ μια γυναίκα μίλησε και είπε, "Μίλησέ μας για τον Πόνο".

Κι εκείνος αποκρίθηκε:

Η μεγαλύτερη μηχανή του πλοίου χάλασε. Οι ιδιοκτήτες του πλοίου στην προσπάθεια τους να την επισκευάσουν φώναξαν τους καλύτερους τεχνικούς του λιμανιού. Ο ένας μετά τον άλλον απέτυχαν να την βάλουν σε λειτουργία. 

"Δε με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις... Δε με ενδιαφέρει πόσο χρόνων είσαι... Δε με ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω από το φεγγάρι σου... Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις... Δε με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει...

Ήταν κάποτε ένας μαθητής κάποιου αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου, που ο δάσκαλός του, του επέβαλε επί τρία χρόνια να δίνει χρήματα σε όποιον τον πρόσβαλε. 

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"