Καθώς ο Βούδας βρισκόταν ανάμεσα στους μαθητές του ένα πρωί, ένας άνδρας πλησίασε τη σύναξη των ανδρών.

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. 

Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα.

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας νέος, ολομόναχος στον κόσμο, που τον έλεγαν Ιγκόρ. Ο νέος αυτός είχε ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα. Ήταν τεμπέλης. Δεν του άρεσε να κάνει καμιά δουλειά και ζούσε σε βάρος των άλλων. 

Κάθε άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει δύο στάσεις: να χτίζει ή να φυτεύει.

Οι χτίστες μπορεί να χρειαστούν χρόνια για το έργο τους, κάποτε όμως τελειώνουν αυτό που χτίζουν.

Πριν από πολλά – πολλά χρόνια, όταν ακόμη τα ζώα μιλούσαν μεταξύ τους, ζούσε ένα μικρό άσπρο γουρουνάκι. Έμενε μόνο του σ’ ένα σπιτάκι στην άκρη του χωριού και περιποιόταν τον κήπο του. 

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.

Οι γονείς του ήταν φτωχοί και το δεκάχρονο αγόρι έπρεπε να βοηθά στις δουλειές στα χωράφια, όταν τελείωνε το καθημερινό σχολείο του. Όταν έπεφτε το δειλινό, ήταν πια κουρασμένο από τη δουλειά και καθόταν μπροστά στο πεζούλι μπροστά στο μικρό τους σπίτι στην πλαγιά του λόφου.