Ένας συνηθισμένος λόγος για τον οποίο αναβάλλουμε πράγματα είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ένας άλλος λόγος είναι ο φόβος της επιτυχίας. Ωστόσο, ένα άλλο ενδεχόμενο είναι ότι η αναβλητικότητα υποκινείται, τουλάχιστον εν μέρει, από μια επιθυμία να παλέψεις ενάντια σε ένα κομμάτι του εαυτού σου που σε πιέζει να εργαστείς σκληρά, σαν ένας «επιστάτης» που ενδεχομένως σε επικρίνει αν δεν ανταποκριθείς.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν δύο πλευρές σου σε πόλεμο –το αναβλητικό μέρος και ο «επιστάτης».

Το αναβλητικό μέρος μπορεί να είναι θυμωμένο επειδή του ασκεί έλεγχο ο «επιστάτης», οπότε επαναστατεί ενάντια σ’ αυτό τον έλεγχο, με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε κάποιος να επαναστατήσει εναντίον ενός άλλου που αντιλαμβάνεται ότι προσπαθεί να του ασκήσει έλεγχο. Είναι μια προσπάθεια να εκφράσεις οργή, να αντεπιτεθείς και να διακηρύξεις την αυτονομία σου. Ίσως ακούγεται περίεργο να σκεφτεί κανείς ότι ένα μέρος του θα μπορούσε να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο σε ένα άλλο μέρος του, αλλά αυτή είναι μια αρκετά συνήθης υποκείμενη δυναμική και είναι σχεδόν πάντα ασυνείδητη. Ενδεχομένως να σχετίζεται με μια κατάσταση της παιδικής ηλικίας στην οποία το άτομο βρισκόταν υπό την κυριαρχία ή τον αυστηρό έλεγχο ενός γονέα.

Ωστόσο, μπορεί να μην έχετε καν ένα αναβλητικό μέρος αλλά να έχετε έναν σκληρό, δεσποτικό «επιστάτη» και ως εκ τούτου είναι λογικό να μην ενδίδετε στις απαιτήσεις του για εργασιομανία. Όταν δεν εργάζεστε τόσο σκληρά όσο προσδοκά εκείνος από εσάς, μπορεί να γίνεται απαιτητικός και επικριτικός και να σας κατηγορεί για αναβλητικότητα, τεμπελιά και αναξιότητα. Όμως στην πραγματικότητα, μπορεί εσείς να μην αναβάλλετε αλλά να έχετε απλά επιλέξει να πάρετε χρόνο για διασκέδαση, χαλάρωση, την οικογένεια, τους φίλους και άλλες ασχολίες. Ο «επιστάτης» όμως το βλέπει σαν αναβλητικότητα.

Άλλο ενδεχόμενο είναι να έχετε ένα μοτίβο «επιστάτη» καθώς και ένα μοτίβο αναβλητικότητας. Αυτά τα δύο μέρη θα έχουν πολύ διαφορετικές ιδέες για το πόση δουλειά πρέπει να κάνετε σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και έτσι συνεχώς μπαίνουν σε μάχες γι’ αυτό. Αυτές οι εσωτερικές μάχες μπορεί να είναι συνειδητές ή μη συνειδητές.

Η εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στα δύο μέρη σας αποτελεί μια πόλωση όπου το κάθε μέρος θεωρεί καταστροφικές τις τάσεις του άλλου μέρους και θυμώνει, πεισμώνει και υποτιμά το άλλο μέρος. Το κάθε μέρος παραμένει ακλόνητο στις θέσεις του.

Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου

Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου MSc Ψυχολογία Υγείας, MBPsS - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων https://www.psychotherapeia.net.gr