Aυξάνοντας την επαφή με τους άλλους μπορείς να ξεπεράσεις την απώλεια της σύνδεσης που κάνει τις εμπειρίες τραυματικές. H απώλεια της σύνδεσης είναι, όπως έχουμε αναφέρει προηγούμενα, η τρίτη συνθήκη του τραύματος.
Το τραύμα εμπεριέχει πάντα μια αίσθηση ότι δεν μας βλέπουν, δεν μας δίνουν προσοχή, δεν μας ακούν. Ως ανθρώπινα όντα, προοριζόμαστε για σύνδεση. Ο εγκέφαλός μας αφορά τη σύνδεση. Αφορά το να είμαστε ορατοί, να μας βλέπουν, να μας γνωρίζουν, να επικοινωνούμε με τους άλλους, να ανοίγουμε την καρδιά μας σε άλλους ανθρώπους.
Είμαστε συλλογικά όντα. Δεν ζούμε μεμονωμένα. Η αλληλεπίδραση με άλλα μυαλά και σώματα - το να συγχρονιζόμασστε με τους άλλους - διαμορφώνει ριζικά το ποιοί είμαστε.
Όταν κλαίμε, περιμένουμε κάποιος να ανταποκριθεί (π.χ. «λυπάμαι που είσαι τόσο αναστατωμένος»). Όταν γελάμε, περιμένουμε κάποιος να γελάσει μαζί μας. Αυτός είναι ο παλμός της ζωής με τον οποίο αναπτύσσουμε και συντηρούμε τον εαυτό μας.
Οι ήχοι, οι κινήσεις του προσώπου, ο συγχρονισμός και ο παλμός ανάμεσα στα πρόσωπα και στις φωνές μας, μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί. Αυτές οι επαφές μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς και να διατηρήσουν μια αίσθηση ζωτικότητας στο σώμα μας.
Είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικό να είμαστε σε επαφή με ανθρώπους, να έχουμε τακτική επαφή με τις οικογένειές μας, τους συμμαθητές μας, τους συναδέλφους μας, τους γείτονές μας κ.λπ.
Το να μένεις κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα μόνος σου είναι εντελώς αφύσικο. Το φυσιολογικό είναι να συναντιόμαστε, να μιλάμε, να αγκαλιαζόμαστε με άλλους ανθρώπους κ.λπ. Η κοινωνική απόσταση αυτή την εποχή είναι πολύ δύσκολη για πολλούς από εμάς. Θα είναι πολύ πιο εύκολο για άτομα που έχουν δεσμό και είναι σπίτι με κάποιον που αγαπούν, με τα παιδιά τους, τα κατοικίδιά τους κ.λπ.
Δεν αισθανόμαστε πραγματικοί άνθρωποι αν δεν έχουμε σχέσεις με τους άλλους. Το να είσαι απομονωμένος είναι φοβερό. Τιμωρούμε τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε απογοητευμένοι σε μια κοινωνία, τοποθετώντας τους σε απομόνωση (π.χ. φυλακή). Η εξορία των ανθρώπων από τις κοινότητές τους είναι η απόλυτη τιμωρία.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρωταρχικός τρόπος αυτορύθμισής μας είναι μέσω της φωνής και του προσώπου μας, ο ένας του άλλου. Αυτή είναι η ώρα να διασφαλίσουμε τις σχέσεις μας και να είμαστε σε συγχρονισμό με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν. Χρειάζεται να επικοινωνούμε και να κάνουμε οπτική επαφή μαζί τους. Ευτυχώς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας το επιτρέπουν αυτό. Μιλήστε μαζί τους τακτικά και για αρκετή ώρα, ανταλλάξτε σκέψεις, διαφωνήστε μαζί τους αν θέλετε, παίξτε παιχνίδια μαζί τους, διασκεδάστε μαζί τους, τραγουδήστε μαζί τους. Κοιτάξτε ο ένας τον άλλον μέσα από το Skype, το FaceTime, το Zoom, κ.λπ. και πάρτε ανακούφιση/παρηγοριά από το ότι σας βλέπουν και μπαίνετε σε έναν παλμό με άλλους ανθρώπους.
Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου
Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου Ψυχολόγος Υγείας (MSc) - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων https://www.psychotherapeia.net.gr
Πηγές
Trauma Research Foundation. (2020). Nurturing our mental health during the COVID-19 pandemic[Video]. Retrieved 11 April 2020, from https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=ny1hBwulGcA&feature=emb_logo.
Trauma Research Foundation. (2020). Caring for yourself [Video]. Retrieved 22 April 2020, from https://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v=GSAfyYJG1kY&feature=emb_logo.
