Στην Μογγολία οι άνθρωποι ζούνε σαν νομάδες. Αυτό σημαίνει ότι δεν ζουν σε σπίτια, αλλά σε σκηνές, και πηγαίνουν από μέρος σε μέρος στην αναζήτηση τροφής για τα ζώα τους. Έχουν χιλιάδες άλογα. Τα άλογα είναι η ζωή τους. Λένε ότι σχεδόν όλη την ζωή τους την περνάνε επάνω στο άλογο.
Τα παιδάκια, όπως καταλαβαίνεις, μαθαίνουν ιππασία από πολύ μικρά. Οργανώνουν αγώνες για τα παιδιά και πρέπει να τρέχουν 50 χμ. με το άλογο τους στην στέπα. Είναι επικίνδυνο κιόλας, γιατί το έδαφος έχει τρύπες από ποντικοφωλιές και εύκολο σκοντάφτει το άλογο και πέφτει, αν ο μικρός καβαλάρης δεν δει την τρύπα έγκαιρα και οδηγήσει το άλογο από δίπλα της. Μερικά παιδιά που συμμετέχουν είναι μόνο 3 χρονών!!!!! Είναι μεγάλη τιμή για την οικογένεια να συμμετέχει το παιδί τους στον αγώνα και ας είναι επικίνδυνο.
Μια μέρα γεννήθηκε ένα πουλάρι στο κοπάδι, τόσο όμορφο, τόσο χαριτωμένο, που ο μικρός Ζου Ζιάκ αμέσως το επέλεξε για δικό του. Ήταν λευκό σαν το φεγγάρι και γι' αυτό ξεχώριζε από το κοπάδι από την αρχή. Είχε καλό χαρακτήρα, ήταν υπάκουο, τρυφερό και μιλούσε με τα λαμπερά μάτια του. Έδειχνε μεγάλη στοργή προς τον Ζου Ζιάκ, τον έσπρωχνε με την μύτη του, του χλιμίντριζε κουνώντας το κεφάλι του δεξιά αριστερά. Και ο Ζου Ζιάκ το αγαπούσε πολύ. Έγιναν πολύ φίλοι. Όπου πήγαινε ο Ζου Ζιάκ, πήγαινε και το πουλάρι. Έκαναν βόλτες στην στέπα ώρες ολόκληρες. Όταν κοιμόταν ο Ζου Ζιάκ στην σκηνή του, το πουλάρι περίμενε απ' έξω και φύλαγε.
Ο Ζου Ζιάκ περνούσε πολύ καλά στην ζωή του. Ήταν ένα χαρούμενο παιδί, που γελούσε εύκολα. Μερικές φορές ξύπναγε την νύχτα και τραγουδούσε. Ήξερε πολλά πράγματα και μπόρεσε να λύνει τα προβλήματα του μόνος του συνήθως. Ήταν και πολύ γενναίος και δυνατός. Μια φορά είχε πέσει από ένα άλογο και έσπασε το πόδι του και ούτε που το κατάλαβαν οι γονείς του. Δεν έκλαιγε καθόλου, τόσο δυνατός ήταν. Και όπως καταλαβαίνεις, δεν τον εμπόδιζε ούτε στιγμή να καλπάζει ξανά! Ο Ζου Ζιάκ ήταν ένα εξαιρετικό παιδί που μπορούσε να νιώθει τα αστέρια και το φεγγάρι. Γι' αυτό αγαπούσε τόσο πολύ το πουλάρι του που είχε το χρώμα του φεγγαριού. Ήξερε ότι είναι ένα με αυτά. Την νύχτα ξάπλωνε έξω από την σκηνή μερικές φορές και κοιτούσε επάνω στον ουρανό, και ένιωθε πολύ ασφαλής, ξέροντας ότι τίποτα κακό δεν μπορεί να του συμβεί. Αφού ο ουρανός με τα αστέρια τον σκεπάζουν σαν κουβέρτα. Κάποτε όμως δεν το ήξερε αυτό και έπρεπε να χτυπάει το κεφάλι του στο μαξιλάρι για να διώξει τα φαντάσματα. Τότε ήταν πολύ φοβισμένος, γιατί αυτά τα φαντάσματα δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Όταν όμως αντιλήφθηκε ότι ο ουρανός και τα αστέρια υπάρχουν για να τον προστατεύουν, ηρέμησε και μπορούσε να κοιμηθεί καλά και δεν τον πείραζε πια τίποτα.
Μια μέρα ο μπαμπάς του Ζου Ζιάκ του είπε ότι αυτή την χρονιά θα συμμετέχει στον αγώνα. Ήξερε πάρα πολύ καλά να καλπάζει. Του είχαν μάθει επίσης το τραγούδι, ειδικό για να δεθεί ακόμα πιο πολύ με το άλογο του και να μην πάθει τίποτα. Αυτό τα τραγούδι το τραγουδούσε πάντα όταν έκανε μεγάλες βόλτες με το λευκό πουλάρι του.
Όμως ο Ζου Ζιάκ δεν ήταν ήσυχος. Είχε έναν μεγάλο φόβο μέσα του, που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Έλεγε στους γονείς του ότι δεν θα πάει. Αλλά του εξήγησαν ότι είναι υποχρεωμένος και δεν το συζητάνε. Είναι κάτι που όλα τα παιδιά κάνουν, γιατί αυτός να εξαιρείται; Αλλά αν πάθει τίποτα;
Όσο ήταν μέσα στην σκηνή με την μαμά του, ή έξω με το πουλάρι του τραγουδούσε συνέχεια και ένιωθε πολύ χαρούμενος. Αλλά όταν έκανε προπόνηση για τον αγώνα μαζί με τον παππού του, είχε μεγάλη στεναχώρια και φόβο. Δεν ήθελε όμως να κουράσει τους γονείς του με αυτό, και τους έλεγε: «Άσε με, θα το ξεπεράσω.»
Μια μέρα είχε πάει μια μακρινή βόλτα με το αγαπημένο πουλάρι του. Έτρεχαν και έτρεχαν. Όταν κουράστηκαν, σταμάτησαν για λίγο. Ο Ζου Ζιάκ έλεγε στο πουλάρι του: «Τι θα γίνει με μένα, τώρα που πρέπει να κάνω τον αγώνα. Εδώ μόνος μου με σένα, όλα είναι καλά, αλλά εκεί θα είναι χιλιάδες παιδιά. Αν πέσω, μπορεί να πάθω κάτι. Αν χαθώ μέσα στο πλήθος, τι θα μου συμβεί;» και αναστέναζε βαθιά. Το γλυκό πουλάρι χλιμίντρισε και έσπρωχνε την βρεγμένη μύτη του στο λαιμό του Ζου Ζιάκ.
Του είπε στο αφτί αυτά τα απαλά λόγια: «Γιατί δεν βασίζεσαι επάνω μου; Δεν είσαι ολομόναχος. Εμένα τι με έχεις; Θα σε πάω μέχρι το τέρμα και θα φροντίσω εγώ να μην πάθεις τίποτα. Και να ξέρεις, εάν πάθεις εσύ, θα πάθουμε μαζί, και πάλι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Εγώ και εσύ είμαστε πολύ δυνατοί. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ τίποτα που δεν μπορούμε να αντέξουμε.» Ο Ζου Ζιάκ αγκάλιασε το πουλάρι, το φίλησε και ξάπλωσε επάνω στην ράχη του. Έτσι τον πήρε ο ύπνος. Το πουλάρι τον πήγε σιγά στο χωριό του, χωρίς να τον ξυπνήσει.
Την άλλη μέρα ξεκίνησε την προπόνηση με διαφορετική διάθεση. Η μαμά του τον έβλεπε και χαιρόταν. Το πουλάρι έτρεχε σαν τον άνεμο με σταθερότητα και ο Ζου Ζιάκ στεκόταν όρθιος επάνω στην σέλα, κρατώντας στο ένα χέρι ένα μικρό μαστίγιο, και στο άλλο τα χαλινάρια. Έλαμπε από περηφάνια και αυτοπεποίθηση. «Ο, τι και να συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε μαζί», σκεφτόταν συνέχεια. «Ποτέ δεν θα πάθω τίποτα που δεν μπορώ να αντέξω! Το φεγγάρι και τα αστέρια είναι εκεί και με προστατεύουν!» Και ένιωθε την δύναμη του να μεγαλώνει μέσα του και να τον φουσκώνει!! Έπαιρνε βαθιές αναπνοές, και τραγουδούσε με όλη την καρδιά του.
Πουλάρι μου, φεγγάρι μου
Και εγώ μαζί στο συμπάν
Όλα με φυλάνε
Κακό δεν θα μου συμβεί.
Πλησίαζε η ημέρα του αγώνα. Για να φτάσουν εκεί έπρεπε να κάνουν τρεις μέρες ταξίδι. Όσο πλησίαζαν στο μέρος που θα γινόταν ο αγώνας, τόσο γέμιζε ο τόπος κόσμο. Και παιδιά, πολλά παιδιά. Ο Ζου Ζιάκ είχε αγωνία, αλλά όχι πια μια άσχημη αγωνία, αλλά μια γλυκιά αγωνία για το ευχάριστο γεγονός ότι θα συμμετέχει σε κάτι τόσο σημαντικό. Θα τιμήσει την οικογένεια του, θα είναι στο επίκεντρο όλων, όλοι θα του φέρουν δώρα. Το πουλάρι κάθε μέρα του έδινε θάρρος, αλλά ήξερε ότι δεν το χρειάζεται πια, γιατί μπορεί να βρει δύναμη μέσα του, στην καρδιά του.
Ήρθε η σειρά του να τρέξει στον αγώνα επιτέλους μετά από αρκετή ώρα. Ο Ζου Ζιάκ με το πουλάρι του. Τι ζευγάρι ήταν αυτό!!! Ακούστηκε ένας πυροβολισμός, άρχισαν να τρέχουν τα άλογα με τα παιδιά όρθια στην σέλα. Ο θόρυβος από τα πόδια των αλόγων, από τις φωνές των παιδιών που όλα τραγουδούσαν το τραγούδι τους, η σκόνη που έγινε ένα σύννεφο από γύρω τους... θα τρέχουν για τρεις ολόκληρες ώρες...
Τι λες εσύ, ο Ζου Ζιάκ θα βγει νικητής;
----------------------
Αυτό το παραμύθι γράφτηκε για ένα 7 χρόνο αγόρι, που έχει αδυναμία στα άλογα. Είχε πολλούς φόβους, π.χ. για φαντάσματα και για μαλώματα μεταξύ παιδιών στο σχολείο. Δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει στο σπίτι του φίλου του, χωρίς να είναι και η μητέρα μαζί του. Επίσης δεν ήθελε ποτέ να μείνει μόνος του στο δικό του σπίτι, ούτε για δέκα λεπτά για να πάει η μητέρα να πάρει ψωμί. Μετά το παραμύθι έμεινε μόνος του χωρίς πρόβλημα, έπαιζε στον φίλο του μόνος του και μάλιστα ήθελε να κοιμηθεί εκεί!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
