Οι γονείς είναι συχνά άκαμπτοι, απαιτητικοί και άκαμπτα ασυμβίβαστοι, ειδικά γύρω από την κοινωνικοποίηση, τον έλεγχο των παρορμήσεων και την έκφραση της σεξουαλικότητας, της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού.

Το παιδί εκπαιδεύεται μέσα από την τιμωρία και τον παραδειγματισμό να έχει αυτοέλεγχο. Η άλλη εναλλακτική είναι η κριτική των επιτευγμάτων του επειδή δεν είναι αρκετά καλή/ός: «Γιατί δεν ήρθες πρώτος;  Γιατί δεν κέρδισες τον άλλον; Γιατί δεν πήρες άριστα;».

Αυτό που προκύπτει είναι ένα παιδί που δεν έχει αυθορμητισμό και είναι υπερβολικά πειθαρχημένο στους κανόνες, άκαμπτο, αδιάλλακτο και ψυχαναγκασμένο όπως οι γονείς. Είναι το υπερ-πειθαρχημένο παιδί.

«Πρέπει να έχω τον έλεγχο. Πρέπει να κάνω το σωστό. Πρέπει να μην κάνω ποτέ άλλο λάθος. Αν δεν ελέγξω τον εαυτό μου θα χάσω εντελώς τον έλεγχο. Αν δεν … θα πεθάνω.»

Αυτά τα άτομα βλέπουν τους άλλους είτε ως την προσωποποίηση της εξουσίας στην οποία υπόκεινται ή ως υποκείμενα της εξουσίας τους. Αυτό οδηγεί σε σχέσεις τύπου «ένας-πάνω, ένας-κάτω» με συντρόφους, συζύγους, φίλους ή οποιονδήποτε βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου οι ρόλοι δεν είναι ξεκάθαροι.

Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου

Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου Ψυχολόγος Υγείας (MSc) - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων  https://www.psychotherapeia.net.gr

Πηγές

Johnson, S.M. (1994) Character styles. New York: Norton.