Η βιολογική, ψυχολογική και κοινωνική προσαρμοστικότητα του σώματος εκδηλώνεται σε διάφορες σχέσεις του υποκειμένου με το περιβάλλον^[1]. Εδώ μπορούμε να τοποθετήσουμε τους ρόλους της δομής και του χαρακτήρα.

Έτσι μπορούμε να επισημάνουμε τις παρακάτω δομές:

Ψύχωση. Το ενεργειακό πεδίο αυτής της δομής είναι διάχυτο. Η εστία της ενέργειας είναι διασκορπισμένη, με ελεύθερη ενεργειακή ροή, χωρίς συγκέντρωση. Αυτό μπορεί να φανεί στην ποιότητα της πρόθεσης, που είναι χαρακτηριστικά έντονη λόγω της διασποράς της και της έλλειψης επαφής σε παρορμητικές πράξεις.

Νεύρωση. Υπάρχει μια σύσπαση του ενεργειακού πεδίου. Η ενεργειακή ροή συνεχώς συναντά εμπόδια. Ένα παράδειγμα είναι ο ψυχαναγκαστικός νευρωτικός με τις συνεχείς του αμφιβολίες και δισταγμούς.

Διαστροφή. Χαρακτηρίζεται από άρνηση και κρυστάλλωση του σχεσιακού αντικειμένου. Οι διαδρομές της ενεργειακής ροής είναι άκαμπτες, μονότονες. Υπάρχει επίσης λίγη ενέργεια διαθέσιμη για να επενδυθεί. Το διαστροφικό άτομο έχει σεξουαλική ικανοποίηση μόνο σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ο φετιχιστής ικανοποιείται μόνο με  συγκεκριμένα αντικείμενα, ο μαζοχιστής μόνο αν τον χτυπήσουν. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι όταν λέμε ότι ικανοποιείται, δε σημαίνει ότι έχει οργασμό. Η ικανοποίηση μπορεί να είναι απλά ένα ναρκισσιστικό φαινόμενο. Ο οργασμός, σύμφωνα με τον Reich, στηρίζεται πάντα σε μια ανταλλαγή αγάπης μ’ έναν σύντροφο.

Ψυχοπάθεια. Χαρακτηρίζεται από συναισθηματική απομόνωση και από μείωση της λιμπιντικής επένδυσης σε εξωτερικά αντικείμενα. Υπάρχει ένα πυκνό ενεργειακό πεδίο με διακεκριμένα μέρη. Οι εστίες είναι ευδιάκριτες, στέρεες και διπολικές, είτε προς τα μέσα είτε προς τα έξω. Αυτό εκδηλώνεται στους χειρισμούς και την απληστία του ατόμου σε σχέση με οτιδήποτε αφορά την εξουσία (δύναμη). Η υποκατάστατη επαφή έρχεται με τη μορφή της εξουσίας. Η καθήλωση γίνεται στην ενδοβολή της φανταστικής απαίτησης του άλλου.

Ο χαρακτήρας, σύμφωνα με τον Reich, είναι ο χαρακτηριστικός τρόπος αντίδρασης, που δεν γίνεται αισθητός ως σύμπτωμα ή σύνδρομο, ο οποίος συνθέτει την προσωπικότητα του ατόμου. Στην ουσία, πρόκειται για τον τρόπο συμπεριφοράς που είναι χαρακτηριστικός στη σχέση. Διαμορφώνεται μαζί με το Υπερεγώ, κατά τη διάρκεια σύστασης του οιδιπόδειου φαινομένου, βρίσκει έκφραση μέσα στο Εγώ και λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ των δύο μερών. Οντογενετικά, καθορίζεται σύμφωνα με τις φάσεις της λιμπιντικής ανάπτυξης. Έτσι, μπορούμε να παραθέσουμε τις εξής χαρακτηριολογικές δομές: ψυχαναγκαστικός, μαζοχιστής, παθητικός-θηλυκός, φαλλικός και υστερικός.

Πως μπορεί να ανιχνευτεί η χαρακτηριολογική θωράκιση, μέσω της γλώσσας

Οι λέξεις χρησιμοποιούνται με διαφορετικά νοήματα από κάθε χαρακτηριολογική δομή. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι λέξεις στην επικοινωνία, καθορίζεται από τον χαρακτήρα.

Στο επίπεδο της ψύχωσης, το γλωσσολογικό σύμβολο, η λέξη, χωρίζεται στα συστατικά της στοιχεία, το σημαίνον και το δηλούμενο. Το διαχωρισμένο σύμβολο εξακολουθεί ωστόσο, να χρησιμοποιείται από το ψυχωτικό άτομο σα να ήταν ένα σύμβολο, παρότι είναι βαθιά αλλοιωμένο. Ο ψυχωτικός χρησιμοποιεί κάποιες φορές το σύμβολο αποσχισμένο από το ρόλο του ως σημαίνον και άλλες φορές αποσχισμένο από την αξία του ως δηλούμενο. Ο Reich ονόμασε αυτή τη διαδικασία, σχιζοφρενικό ξεδίπλωμα.

Μπορούμε επίσης να εντοπίσουμε τα χαρακτηριστικά στοιχεία της νεύρωσης, σε σχέση με το σύμβολο, το σημαίνον και το δηλούμενο. Μ’ αυτούς τους όρους, η νεύρωση είναι κατά βάση μια διαταραχή στη χρήση σημαντικών σχέσεων μεταξύ συμβόλων. Ο ψυχαναγκαστικός νευρωτικός χρησιμοποιεί αυτή τη θεμελιώδη ιδιότητα του συμβόλου για να κατασκευάσει την εμμονή του, με αποτέλεσμα να μειώνει την ελεύθερη κυκλοφορία του νοήματος. Γραφικά, αυτή η μορφή επικοινωνίας μπορεί να αναπαρασταθεί σαν παράλληλες γραμμές. Στο φόντο, μία απ’ αυτές τις γραμμές, η πιο εμφανής, είναι λεία στην επιφάνεια. Η άλλη, λιγότερο εμφανής γραμμή, είναι γεμάτη κόμπους και η επιφάνειά της είναι τραχιά. Μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι γραμμές είναι κολλημένες η μία πάνω στην άλλη.

Με γενικούς όρους, η διαταραχή των σχέσεων μεταξύ συμβόλων γίνεται φανερή όταν παρατηρήσει κανείς τις νευρώσεις: μικρές τροχιές, ευνοούμενες σχέσεις, έμμεσες σχέσεις. Αυτή η διαταραχή γίνεται ιδιαίτερα ξεκάθαρη στη σύσταση συγκεκριμένων συμβόλων, αφού ενισχύει την εμφάνιση ενός από τα συστατικά της: το σημαίνον ή το δηλούμενο.

Στη σύλληψη του Reich, η νεύρωση εκφράζεται στη μυϊκή θωράκιση, η οποία εμποδίζει την κυκλοφορία της ενέργειας, δημιουργώντας μικρά κυκλώματα ροής και ευνοώντας συγκεκριμένες σχέσεις, κυρίως αυτές που είναι έμμεσες.

Σύμφωνα με την Françoise Dolto, το ψυχικό σώμα είναι μια μεταφορά (εκφράζει μεταφορικά) για το σώμα και τις λειτουργίες του. Ο Reich λέει κάτι πιο συγκεκριμένο: το ψυχικό σώμα βρίσκεται μέσα στο σώμα και το σώμα, είτε με όλες τις αναστολές του είτε με ελεύθερα κυκλοφορούμενη ενέργεια, είναι είτε μια μετωνυμία είτε μια μεταφορά για το ψυχικό σώμα.

Στην ψύχωση, οι σχέσεις μεταξύ των συμβόλων είναι επίσης διαταραγμένες. Αυτό το γεγονός ωστόσο, είναι η λιγότερο σημαντική πλευρά της κύριας διαταραχής, που είναι η παραποίηση αυτού καθ’ αυτού του συμβόλου, στη σύστασή του. Κατά γενική γνώμη, ο ψυχωτικός χρησιμοποιεί λέξεις μέσα από τη δική του "λογική". 

Το σύμβολο μπορεί να αποσαφηνιστεί στη μεταβίβαση. Ο ψυχωτικός δημιουργεί άμεση επικοινωνία με τον ψυχοθεραπευτή, τοποθετώντας τον στον προτεινόμενο ρόλο του – αυτόν του συνομιλητή ή του θεραπευτή. Συνήθως, στην αντίσταση, ο ψυχωτικός αγνοεί τον ψυχοθεραπευτή, ο ψυχοπαθητικός μάχεται μαζί του για χώρο, ο διαστροφικός προκαλεί και ο νευρωτικός τον εξιδανικεύει. Ο ψυχωτικός μπορεί να δει και να αντιληφθεί τον ψυχοθεραπευτή όταν αυτός δίνει κάποιο συναισθηματικό νόημα στη σχέση, όταν τα ναρκισσιστικά εμπόδια διαλυθούν. Τότε, ο ψυχοθεραπευτής είναι για τον ψυχωτικό, ο οργανωτής της ομιλίας του.

Το σχίσμα των συμβόλων εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές στις ψυχώσεις. Για τον σχιζοφρενικό, οποιοδήποτε σημαίνον μπορεί να σημαίνει μία ίδια έννοια ή δηλούμενο. Με άλλα λόγια, η έννοια ή το δηλούμενο, δεν συνδέεται με ένα σημαίνον με ομοιόμορφο τρόπο αλλά επιτρέπει πολυάριθμους συνδυασμούς σημαινόντων για τη δήλωση αυτού του δηλούμενου. Ο σχιζοφρενικός ζει σ’ έναν κόσμο πολλαπλών συμβόλων, όπου η στερεότητα παίρνει τη διάσταση του φανταστικού. Στο παραλήρημα, ένα συγκεκριμένο σημαίνον μπορεί να δηλώνει οποιοδήποτε δηλούμενο. Το σημαίνον δεν συνδέεται με μια συγκεκριμένη έννοια και είναι αλλοιωμένο στο συμβολικό. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο διώκτης, για παράδειγμα, μπορεί να εναλλαχθεί: "Με αναζητούν για να με πιάσουν".

Ο Reich υποστηρίζει ότι ο σχιζοφρενικός είναι αποδιοργανωμένος στο συναισθηματικό πεδίο, όπως ακριβώς το σώμα του είναι αποδιοργανωμένο. Το ενεργειακό του πεδίο είναι ανοιχτό και μέσω αυτού, μπορεί εύκολα να "πιάσει" (να αντιληφθεί) το ενεργειακό πεδίου του άλλου, μόνο που δεν μπορεί να προσδιορίσει τι ανήκει σ’ αυτόν και τι ανήκει στον άλλο, γιατί οι συνδυασμοί των σημαινόντων είναι τόσο πολλοί.

Από την άλλη ο νευρωτικός, κάνει το λόγο του, το σημαίνον της ίδιας του της ύπαρξης και όταν μιλάει για πράγματα, τα διαχωρίζει από τον εαυτό του. Όταν ο νευρωτικός μιλάει για τον εαυτό του, εξιδανικεύει το Εγώ του, προσπαθώντας να το κάνει ταυτόσημο με την υποκειμενικότητά του, που επιτυγχάνεται μέσω της γλώσσας.

Η επικοινωνία μέσω της γλώσσας είναι δυνατή μόνο όταν, καθώς κάποιος μιλάει, αναγνωρίζει ότι αυτός μιλάει σαν ένα υποκείμενο. Είναι πιθανό, όταν παίρνω την ευθύνη για τις λέξεις που προφέρονται από εμένα και όταν δίνω προσοχή στο λόγο του συνομιλητή μου, όχι κατά γράμμα, να προσαρμόζω τις λέξεις του σύμφωνα με την υποκειμενικότητα που εγώ του αποδίδω, προσπαθώντας να αναγνωρίσω την πρόθεση που έχει. 

Η επικοινωνία, όπως περιγράφεται παραπάνω, μεταξύ δύο υποκειμένων, Υ και Α, πηγαίνει από τον Υ στον Α, ή αντίστροφα. Υπάρχει ωστόσο, η παρέκκλιση που χρειάζεται για τα Εγώ των Υ και Α. Είναι ο "από εσένα προς εμένα" τρόπος ενδο-υποκειμενικής επικοινωνίας, που δεν μπορεί να πάρει έναν πιο άμεσο δρόμο, παρά μόνο σε λίγες ιδιαίτερες καταστάσεις.

Το άτομο που είναι σε παραλήρημα, απομακρύνει την έμφαση από το πρόσωπο για το οποίο μιλάει, σε σχέση και με την υποκειμενικότητά του και το χαρακτηριστικό Εγώ του λόγου. Μιλάει για τον εαυτό του σαν να μίλαγε για κάποιον άλλο, σαν ένα πράγμα ανάμεσα σε άλλα, βλέποντας τον εαυτό του όπως θα τον έβλεπαν οι άλλοι, σαν ένα αντικείμενο. Η ομιλία του δεν εκφράζει υποκειμενικότητα. Το Εγώ που περιγράφει, δεν σκιαγραφείται ούτε είναι φορτισμένο ενεργειακά: είναι ένας "άλλος", ένα αντικείμενο. Ο Υ και ο Α συμπίπτουν. Το υποκείμενο που είναι σε παραλήρημα αναγνωρίζει μόνο έναν άλλο: όλα τα υποκείμενα είναι όργανα στα χέρια ενός και μόνου κυρίαρχου: της φανταστικής απαίτησης. Έτσι, αυτό το Εγώ, που δεν είναι πολύ ικανό για υποκειμενικές αναφορές, περιορίζεται σε έναν φανταστικό ψευδο-ορθολογισμό και είναι ανοιχτό στη επιρροή του άλλου και σε χειρισμούς.

Από την άλλη, στη διαστροφή, ο συνήθης τρόπος επικοινωνίας διασταυρώνεται με το φανταστικό, που έχει παραλύσει σε διπλή αντίθεση: έναν άκαμπτο υποκειμενικό δυϊσμό μεταξύ του εαυτού και της φανταστικής απαίτησης του άλλου, που σταθεροποιεί τους δεσμούς του με την πραγματικότητα.

Στην ψυχοπάθεια, υπάρχει μια ενδοβολή του άλλου. Τα αντικείμενα σ’ αυτό το είδος σχέσης είναι ενσωματωμένα από το υποκείμενο. Θα υπάρχει η ενδοβολή της απορριπτικής μητέρας, που αρνείται την αγάπη. Λόγω της απώλειας της συμβολικής αναφοράς της υποκειμενικότητάς του, ο παραληρητικός έχει την τάση να συγχέει τον εαυτό του με άλλους. Μπορεί να δει αρκετά καθαρά τη διαφορά μεταξύ του εαυτού του και κάποιου άλλου πράγματος. Μεταξύ του εαυτού του και κάποιου άλλου εαυτού, βλέπει υπέρθεση. Σε έναν κόσμο τύπου "εμείς και αυτοί", είναι εύκολο να μπερδευτείς. Στο παραλήρημα, δεν υπάρχει σαφής κατανομή των ρόλων "εγώ" και "εσύ": ο ρόλος "αυτοί", παίρνει τη θέση τους. Το υποκείμενο δεν κατευθύνει πια το νόημα της δικής του γλώσσας. Αντί να καθοδηγεί και να επιλέγει στη διαδικασία, κατευθύνεται. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το υποκείμενο που παραληρεί, δεν μιλάει πια ο ίδιος αλλά "ομιλείται".

Στη σχιζοφρένεια, προτιμάται ο συμβολικός άξονας Υ-Α. Ο σχιζοφρενικός, με την υποβάθμιση των λειτουργιών του Εγώ του, δεν μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον, αλλά, ως μια ακραία υποκειμενικότητα, αποτελεί μέρος μιας θεϊκής υπόστασης. Η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που φαίνεται κατάλληλη σ’ αυτή την περίπτωση, θα ήταν να βοηθήσουμε τον ασθενή με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσει τη χρήση της λειτουργίας της φαντασίας του (την παρέκκλιση Α-Α), βοηθώντας τον να αποδεχτεί κάποιο είδος ταυτοποίησης φανταστικού τύπου ή, με άλλα λόγια, να τον βοηθήσουμε να "συρράψει" το Εγώ του. Ο ασθενής μπορεί τότε, να επανακτήσει τον πρωτεύοντα ναρκισσισμό του, κατασκευάζοντας μια νέα ιστορία για τον εαυτό του και το Εγώ του μπορεί να αποκτήσει μια πιο δυναμική φύση.

Ο ρόλος της σύγκρουσης

Κατά την άποψη του Freud, η ταυτότητα κυριαρχείται πάντα από συγκρούσεις, όπως και η ομιλία. Όλες οι μορφές ευχαρίστησης κυριαρχούνται από σύγκρουση. Ο Reich υποστηρίζει ότι είναι δυνατό η ταυτότητα να υπάρχει χωρίς σύγκρουση. Είναι δυνατό να επανεγγραφεί δραστικά ο πρωτογενής ναρκισσισμός. Δεν υφίσταται ορμέμφυτο του θανάτου ως καθολικό ορμέμφυτο αλλά ως μια μερική τάση, μια αντικατάσταση (εκτόπιση) των ορμέμφυτων της ζωής. Ο Reich προτείνει μια άμεση ταυτότητα με τη φύση, ταυτότητα που χρησιμοποιεί μια κατάσταση που υπερβαίνει τη χρήση των λέξεων. Μέσω της ενεργειακής ενοποίησης – ενοποίησης των προσωπικών πεδίων – και επαφής, μπορεί να εδραιωθεί αυτή την ταυτότητα. Η οπτική των ενεργειακών πεδίων, προτείνει μια "κοσμογονία επιθυμίας". Ο χώρος, ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος, καθορίζουν ο ένας τον άλλο. Έτσι, εκεί και μ’ αυτό τον τρόπο βλέπουμε, οργονομικά, το σώμα, από το "big bang" (η μεγάλη έκρηξη στην οποία οφείλεται η δημιουργία του σύμπαντος) ως την οικειότητα στην αγάπης.

Η ομιλία μπορεί να φυλακίσει και μπορεί να αποτελεί μια έκφραση του φυλακισμένου σώματος. Το Εγώ και οι λειτουργίες του, μας λένε πράγματα για τον εαυτό μας και για τον συνομιλητή μας. Η γλώσσα εκφράζει αλήθειες και ψέματα στην αντίληψη των σχέσεών μας. Η ομιλία είναι αληθινή και απελευθερωτική όταν αποτελεί έκφραση επιθυμίας – μιας επιθυμίας που κάποιες φορές είναι σύμφωνη και κάποιες άλλες φορές είναι ανεξάρτητη από τη θέληση, μια επιθυμία που συνδέεται από τη γέννησή της με ευχάριστες εμπειρίες, μια επιθυμία που είναι εγγεγραμμένη στις σχέσεις. Στην ερμηνεία του Reich, βλέπουμε την ψυχική συσκευή να προέρχεται από ευχάριστες εμπειρίες ζωής, που συνδέονται με τον πρωτογενή ναρκισσισμό. Ο πρωτογενής ναρκισσισμός είναι ο ιδρυτής της ψυχικής συσκευής, όπως στην αρχική απεικόνιση του Freud. Είναι δυνατό το σεξ χωρίς ενοχή, όπως είναι η επιθετικότητα σαν άμυνα ή παρόρμηση, όπως είναι ο προστατευτικός φόβος.

Ενεργειακές διαδικασίες

Στην κβαντομηχανική, τα σωματίδια ισχυρής επίδρασης (πρωτόνια, νετρόνια, μεσόνια κλπ.) μπορούν να σχηματίσουν τέσσερα είδη αλληλεπίδρασης με τα σωματίδια μη ισχυρής επίδρασης (ηλεκτρόνια, μυόνια, νετρίνα κλπ.): ηλεκτρομαγνητική, ασθενή, ισχυρή και ελκτική (λόγω βαρύτητας). Οι αλληλεπιδράσεις οφείλονται στην ανταλλαγή μποζονίων (φωτόνια, ασθενή μποζόνια κ.ά.).

Στον οργανισμό, η δια-κυτταρική επικοινωνία (μεταξύ των κυττάρων), πραγματοποιείται επίσης μέσω ενεργειακών διαδικασιών με παραλλασσόμενα κβάντα. Η δυναμική των ενδοκυτταρικών ενεργειακών διαδικασιών είναι στενά συνδεδεμένη με αυτή των δια-κυτταρικών διαδικασιών και του εξωκυτταρικού μητρικού κυττάρου. Μακρομόρια δουλεύουν σαν κωδικοποιημένη πληροφορία στα διαφορετικά ενεργειακά επίπεδα που αλληλεπιδρούν για να σχηματίσουν τη βάση τους, σε ενδοατομικές, ενδοπυρηνικές, πυρηνικές-ηλεκτροσφαιρικές και δια-ατομικές αλληλεπιδράσεις, ομοιοπολικούς και δισθενείς δεσμούς, δεσμούς υδρογόνου, δισουλφιδικούς δεσμούς, ιοντικούς δεσμούς.

Μεταξύ των μακρομορίων, μικρότερων μορίων και ιόντων, υπάρχει μια πολύπλοκη αλληλοσυσχέτιση όπου συμμετέχει η ενδο-ατομική και δια-ατομική ενέργεια των συστατικών της μερών. Αυτή η αλληλοσυχέτιση συνθέτει μια αεικίνητη χορογραφία, με ανταλλαγές πληροφορίας και την επακόλουθη δημιουργία νέων πληροφοριών. Στο μοριακό επίπεδο, για παράδειγμα, ηλεκτρονικά κύματα δημιουργούν κεκτημένες ορμές που σχηματίζουν δυναμικές χωροχρονικές σχέσεις σε μια απεριόριστη χρωματική κλίμακα.

Συγκεκριμένες ελκτικές δυνάμεις στη χωροχρονική σχέση, μας επιτρέπουν να σχηματοποιήσουμε μερικές έννοιες στατικών στιγμών στις διαδικασίες, ανάμεσα στις οποίες μπορούμε να αναφέρουμε τη μορφολογική, ιστολογική και πρωτοπλασματική ανατομία των κυττάρων, μορίων και των αλληλοσχετίσεών τους με σύνθετες δομές.

Παρόμοια, στη συμπεριφορά των ανθρώπινων κοινωνιών ή ατόμων στη διαδικασία υγείας-ασθένειας, μπορούμε επίσης να αναγνωρίσουμε "ελκτικές δυνάμεις νοσηρότητας". Η φτώχεια συνδέεται συχνά με νοσηρά γεγονότα, όπως στις μολυσματικές/μεταδοτικές ασθένειες. Το στρες μπορεί επίσης να σχετίζεται με παθολογικά γεγονότα, όπως στις εκφυλιστικές ασθένειες. Μπορούμε να αναφέρουμε την αύξηση της ταχύτητας ανα-διάχυσης του ιόντος υδρογόνου και της ροής του αίματος στην γαστρική βλεννώδη μεμβράνη – λειτουργικά γεγονότα σε οργανισμούς με προδιάθεση, που σχετίζονται με το στρες λόγω οργανικών, ψυχολογικών ή κοινωνικών απαιτήσεων – σε μαζική γαστρική αιμορραγία.  

Έτσι, η παρέμβαση του επαγγελματία υγείας, πρέπει να οδηγείται από την αντίληψη που έχει για την αποτελεσματικότητα της τεχνικής που κατέχει, λαμβάνοντας υπόψη τους περιορισμούς της και την κατάλληλη στιγμή μέσα στην δυναμική πραγματικότητα γι’ αυτή τη συγκεκριμένη παρέμβαση.

Πανομοιότυπα ερεθίσματα μπορεί να επιφέρουν διαφορετικές αντιδράσεις στον ίδιο οργανισμό. Τα αισθήματα ευχαρίστησης και δυσαρέσκειας ποικίλουν από άτομο σε άτομο, από στιγμή σε στιγμή. Οι άνθρωποι με υψηλότερο βαθμό υγείας – με περισσότερο ευέλικτη θωράκιση, σε ραϊχικούς όρους – είναι πιο ικανοί στο να μην φοβούνται το ευχάριστο, να εντοπίζουν και να εγκαταλείπουν δυσάρεστες καταστάσεις πιο γρήγορα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη οργασμική ικανότητα.

Οι λέξεις είναι φορτισμένες όχι μόνο με σημασία. Όχι μόνο εκφράζουν πράξεις, επιθυμίες, θέληση και συναίσθημα, αλλά είναι επίσης φορτισμένες με ενέργεια και ικανές να φέρουν κίνηση στον οργανισμό. Μια λέξη, όταν ειπώνεται την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να προκαλέσει όλα τα διαφορετικά είδη συναισθημάτων. Αυτή η στιγμή είναι επίσης η κατάλληλη στιγμή για ερμηνεία, η στιγμή που είναι πιο φορτισμένη ενεργειακά, όταν πραγματοποιείται επένδυση και αντεπένδυση. Η στιγμή της επένδυσης είναι εκείνη όπου η σχέση περιέχει ένα αντικείμενο που είναι πέρα από τη σφαίρα των ναρκισσιστικών σχέσεων. Αυτές οι στιγμές εμφανίζονται και στην καθημερινή ζωή του ατόμου, αλλά είναι ιδιαίτερα σημαντικές στην ψυχοθεραπεία.

^[1] Η ανάλυση που κάνουμε προσεγγίζει το θέμα ενεργειακά κατά βάση, χρησιμοποιώντας τις έννοιες της ενεργειακής κίνησης, ενεργειακών πεδίων,  ενεργειακής φόρτισης, ενεργειακής επέκτασης κ.λ.π., που ανέπτυξε ο Wilhelm Reich σε σχέση με τη θεωρία του για τη λειτουργία του ψυχικού σώματος (αλλά και ολόκληρου του οργανισμού) όπου στηρίζεται η σωματική ψυχοθεραπεία γενικότερα.

Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου

Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου Ψυχολόγος Υγείας (MSc) - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων  https://www.psychotherapeia.net.gr

Πηγές

Baker, E. F. (1974) Man in the Trap, ew York: Avon

Bean, O. (1971) Me and Orgone. New York: Fawcett

Boadella, D. (1974) Wilhelm Reich. Chicago: Regnery

Brandão,F. & da Silva, J. P. (1997) Armoured Language versus Unarmoured Language, http://www.orgonizando.psc.br (ανακτήθηκε από το διαδίκτυο στις 30/5/2004).

Lowen, A. (1958). The Language of the Body. Macmillan NY.

Lowen, A. (1967) The Betrayal of the Body, London: Collier

Lowen, A. (1976) Bioenergetics. New York: Penguin

Lowen, A. (1965) Love and Orgasm, New York: Macmillan

Man, W.E. (1973) Orgone, Reich, and Eros, N.Y.: Simon & Schuster

Reich, W. (1969) Character Analysis, N.Y. Farrar, Strauss, & Giroux

Reich, W. (1973) The function of the Orgasm, New York: Farrar St.

Reich, W. (1967) Listen, Little Man! New York: Farrar

Reich, W. (1971) The Mass Psychology of Fascism, NY: Farrar

Reich, W. (1962) The sexual Revolution, Farar

^[1] Η ανάλυση που κάνουμε προσεγγίζει το θέμα ενεργειακά κατά βάση, χρησιμοποιώντας τις έννοιες της ενεργειακής κίνησης, ενεργειακών πεδίων,  ενεργειακής φόρτισης, ενεργειακής επέκτασης κ.λ.π., που ανέπτυξε ο Wilhelm Reich σε σχέση με τη θεωρία του για τη λειτουργία του ψυχικού σώματος (αλλά και ολόκληρου του οργανισμού) όπου στηρίζεται η σωματική ψυχοθεραπεία γενικότερα.