{"hideHeader":false,"hideFooter":false,"bodyClass":"u-body u-xl-mode","bodyStyle":"","localFontsFile":"","backToTop":"\n","popupDialogs":"\n"}

Συναισθηματικές εκρήξεις και συναισθηματικό πλημμύρισμα

Αρκετά συνηθισμένο είναι να βλέπουμε ανθρώπους που ζουν με μια στάση αυτοελέγχου και ελέγχου των άλλων. Οι ίδιοι λένε ότι είναι καλά προσαρμοσμένοι, υγιείς και εξελιγμένοι. Όμως περιστασιακά τους προκύπτει μια σημαντική συναισθηματική έκρηξη, που συνήθως επικεντρώνεται γύρω από οργή/θυμό ή μεγάλο φόβο.

Σ’ αυτές τις περιστάσεις καταρρέουν και η άμυνα της γνωστικής διαχείρισης απλά δεν μπορεί να τους βοηθήσει.

Όταν συνέλθουν και πάλι, απορρίπτουν αυτό το συμβάν ως μια «εκτροπή», μια «στιγμή», άνευ σημασίας ή κατηγορούν τους άλλους για το ότι έχασαν τον έλεγχό τους. Αντί να ζητήσουν βοήθεια, ενισχύουν τον έλεγχο και αυξάνουν την αποφασιστικότητά τους να είναι καλύτεροι, να είναι τέλειοι, να έχουν τον έλεγχο και να καλυφθούν ξανά με κάποια κοινωνική μάσκα.

Είναι αρκετά σύνηθες στους ενήλικες με υψηλό δείκτη νοημοσύνης να ταλαιπωρούνται από αυτές τις διαδικασίες. Η διανοητική ευφυΐα τους (IQ) δεν αντανακλάται στη συναισθηματική τους νοημοσύνη (EQ) η οποία μπορεί να είναι αρκετά υπανάπτυκτη. Ως εκ τούτου αποφεύγουν τα συναισθήματά τους και βρίσκουν καταφύγιο στο κεφάλι τους, ζώντας από εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συχνά επιφυλακτικοί ή απορρίπτουν με εκλογίκευση κάθε προτροπή να έρθουν σε επαφή με τα αισθήματά τους ή το σώμα τους.

Πολλοί απ’ αυτούς βλέπουν τον εαυτό τους μόνο μέσα από ένα φακό ή φίλτρο της ψυχικής ζωής τους, που αντιπροσωπεύει τη συνειδητότητα του εγώ τους που τους κρατά προστατευμένους (σε άμυνα) και «ασφαλείς». Η ασφάλειά τους αφορά μόνο το ότι αποφεύγουν να βιώσουν τα συναισθήματά τους και να αποκαταστήσουν τις αποσχισμένες και αποκηρυγμένες οδυνηρές πτυχές του εαυτού τους. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα αρκετά κολλημένοι και πληγωμένοι, παραμένοντας μονοδιάστατοι στον τρόπο που σχετίζονται με τους άλλους και τη ζωή.

Είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε όλοι αν είμαστε σε επαφή με τη συναισθηματική μας ζωή και τη συναισθηματική μας νοημοσύνη. Μήπως είμαστε συνήθως σε κατάσταση φόβου ή ζούμε στο κεφάλι μας και αυτός είναι ο τρόπος μας να υπάρχουμε στον κόσμο;

Για όσους μπορούν να αντιληφθούν ότι είναι σε κρίση, υπάρχει και άλλος τρόπος. Στη Σωματική Ψυχοθεραπεία μια συνήθης τεχνική είναι η ενδυνάμωση του ατόμου μέσα από τη βίωση των συναισθημάτων του και της δύναμης στο σώμα του. Όταν συνδεόμαστε με τα συναισθήματά μας, μπορούμε να αντιληφθούμε νέους πόρους που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ πριν. Στη θεραπευτική διαδικασία, αξιοποιούμε αυτούς τους συναισθηματικούς πόρους και τη δύναμή τους για να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας με συμβολικό τρόπο, προς κάποιον με τον οποίο αισθανόμαστε ανασφαλείς, αναστατωμένοι ή θυμωμένοι. Στην πραγματική ζωή ίσως να αποφεύγουμε αυτό το άτομο ή να γινόμαστε θύμα του με το να μην υπερασπιζόμαστε την αλήθεια μας και τα όριά μας.

Μέσα από τη θεραπευτική δουλειά, όταν το άτομο αρχίσει να αποκτάει πάλι επαφή με το σώμα του και αισθάνεται ξανά την ενέργεια και τα συναισθήματα μέσα από το σώμα, τότε θα μπορεί να επανασυνδεθεί με τη συναισθηματική του ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τραυματίζεται ή να κατακλύζεται από πλημμύρα συναισθημάτων ή ενέργειας.

Αυτή η διαδικασία ουσιαστικά αφορά στην αύξηση του Παραθύρου Ανοχής (Window of Tolerance) του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος, όπου μπορεί να αισθάνεται και να εμπεριέχει τη συναισθηματική διέγερση, χωρίς ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα να σηματοδοτεί την ανάγκη να προκαλέσει μια αντίδραση επιβίωσης, προκειμένου να παραμείνει «ασφαλής». Αυτή είναι μια ενσώματη διαδικασία καθώς τα συναισθήματα ζουν στο σώμα και προκαλούνται μέσω ενσώματων διαδικασιών και τεχνικών.

Η υγεία και η ευημερία είναι καταστάσεις της ενότητας σώμα-νους. Το άτομο θα δυσκολευτεί να αποκαταστήσει τη ψυχική του ισορροπία αν η θεραπευτική διαδικασία που ακολουθεί δεν προσεγγίζει την ανθρώπινη κατάσταση από μια τέτοια ενοποιημένη θεώρηση. Η Σωματική ψυχοθεραπεία πάει πέρα από την ομιλητική θεραπεία, συμπεριλαμβάνοντας το σώμα και τη συναισθηματική ζωή του ατόμου στη θεραπευτική διαδικασία. Χρησιμοποιεί μια σειρά από σωματικές τεχνικές που έχουν σχεδιαστεί για να αντισταθμίσουν τις επιπτώσεις της έλλειψης γείωσης και ασφάλειας και να ενισχύσουν την ενσώματη κατάσταση επίγνωσης στη ζωή του ατόμου.

Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου

Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου MSc Ψυχολογία Υγείας, MBPsS - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων https://www.psychotherapeia.net.gr