Πάντα υπάρχουν παιδιά που για - διάφορους λόγους - δεν μπορούν να μεγαλώσουν με τη φυσική τους οικογένεια. Την εποχή μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη, υπήρξαν πολλά παιδιά που είτε είχαν χάσει τον έναν από τους δύο γονείς τους είτε ήταν εντελώς ορφανά, με αποτέλεσμα να μεγαλώσουν σε ιδρύματα ή θετές οικογένειες.

Σήμερα, ωστόσο, τα περισσότερα από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε θετές οικογένειες έχουν φυσικούς γονείς ή άλλους συγγενείς στη ζωή, οι οποίοι, προσωρινά ή μόνιμα, δεν είναι σε θέση να τα φροντίσουν από μόνοι τους, ενώ η προσωπική τους ζωή έχει τις περισσότερες φορές εκτροχιαστεί (εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες, φυλάκιση ή σοβαρές ψυχιατρικές ασθένειες).

Στις περισσότερες περιπτώσεις, θετοί γονείς αναλαμβάνουν τα παιδιά αυτά με τη συναίνεση των βιολογικών τους γονέων. Υπάρχουν, ωστόσο, παιδιά τα οποία εξαιτίας του κινδύνου που διατρέχουν στο σπίτι της βιολογικής τους οικογένειας, πρέπει άμεσα να απομακρυνθούν από εκεί, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο εναντιώνεται στη θέληση των φυσικών τους γονέων.

Οι περισσότεροι θεωρούν πως επιθυμία των παιδιών αυτών είναι να ζήσουν σε μία θετή οικογένεια, θεωρώντας πως εκεί θα βρουν στοργή και την ευκαιρία να μεγαλώσουν κάτω από ευνοϊκές συνθήκες.

Έρευνες στον τομέα της ψυχολογίας, καθώς και αναφορές που έχουν συνταχθεί σχετικά με τους θετούς γονείς και τα παιδιά δείχνουν μία άλλη όψη της ιστορίας αυτής. Τα παιδιά δεν μπορούν, σε συναισθηματικό επίπεδο, απλά να «ανταλλάξουν» τις οικογένειές τους και συχνά στη φαντασία τους μένουν πιστά στη βιολογική τους οικογένεια, συγχωρούν τους φυσικούς τους γονείς για όσα έχουν υποφέρει και συχνά αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη διάλυση της οικογένειάς τους και το αίσθημα της απώλειας το οποίο βιώνουν.

Η μετάβαση από τη βιολογική οικογένεια στη θετή είναι συχνά, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς, μία περίοδος που συνδέεται με συναισθήματα θλίψης, ενοχής και καταστάσεις εκνευρισμού. Χρόνια εμπειρίας έχουν δείξει ότι η ενσωμάτωση στο θετό σύστημα φροντίδας μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα, όταν συγκεκριμένοι διαδικαστικοί κανόνες ορίζονται εκ των προτέρων και τηρούνται.

Μία καλά προετοιμασμένη μετάβαση τέτοιου χαρακτήρα, καθώς και μία περίοδος δοκιμής στη νέα οικογένεια μεταδίδει, σε πρώτη φάση, όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους γονείς, ένα πρώτο αίσθημα εμπιστοσύνης. Επιπλέον, λεπτομερείς πληροφορίες που είναι πιθανό να τους παραχθούν σχετικά με τη θέσπιση των στόχων που έχουν, οι προοπτικές και ο πιθανός αριθμός επισκέψεών τους στους βιολογικούς τους γονείς, σίγουρα θα ενισχύσουν στα παιδιά αυτά το αίσθημα της ασφάλειας ακόμη περισσότερο.

Τα παιδιά και οι βιολογικοί γονείς πρέπει να καταλάβουν ποlύ καλά πως οι θετοί γονείς είναι πλέον υπεύθυνοι για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Οι θετοί γονείς, από την άλλη πλευρά, πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίζουν πως το παιδί συνεχίζει να κρατά τους βιολογικούς του γονείς μέσα στην καρδιά του.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε άλλωστε πως οι βιολογικοί γονείς είναι αυτοί που χαρίζουν τη ζωή σε ένα παιδί και για το λόγο αυτό θα πρέπει πάντα να καταλαμβάνουν ένα ιδιαίτερο κομμάτι στη ζωή τους.

Οι βιογραφικές μέθοδοι μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί να μάθει σχετικά με την ιστορία της οικογένειάς του. Κάτι τέτοιο είναι πιθανό να βοηθήσει στη διαδικασία προσαρμογής του και κατά συνέπεια να το κάνει να είναι ανοιχτό σε όσα η νέα του οικογένεια μπορεί να του προσφέρει.

Οι θετοί γονείς θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν πως το να πάρουν ένα θετό παιδί στην οικογένειά τους πρόκειται να επιφέρει μεγάλες αλλαγές και σε αυτούς τους ίδιους.

Η Brigitte Weninger περιγράφει στο βιβλίο της «Κάποιος να μ' αγαπάει» αρκετές σκηνές–κλειδιά. Τα μικρά βατραχάκια βρέθηκαν, για παράδειγμα, στην οικογένεια της μαμάς ποντικίνας και χρειάζονται ιδιαίτερο φαγητό και κρεβάτι για να μπορέσουν να νιώσουν άνετα. Ο τυφλοπόντικας, ο σκαντζόχοιρος και η κοτσυφίνα τρέχουν δεξιά κι αριστερά να βρουν όλα όσα είναι απαραίτητα ώστε τα μικρά βατραχάκια να νιώσουν σαν να ήταν σπίτι τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο, τα παιδιά στις θετές οικογένειες έχουν ιδιαίτερες ανάγκες οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν ώστε να νιώσουν ενσωματωμένα και άνετα στο νέο αυτό περιβάλλον, να αποδεχτούν ό,τι καινούριο συμβαίνει στη ζωή τους και να αφομοιώσουν νέα πράγματα. Λειτουργίες σαν κι αυτές αλλάζουν τη δομή της οικογένειας αλλά και επιτρέπουν στα μέλη της να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν μαζί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Άρθρο των Elisabeth Zöhrer και Romana Hinteregger

Από το βιβλίο της Brigitte Weninger «Κάποιος να μ' αγαπάει».

Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου

Συγγραφέας άρθρου: Παναγιώτα Δ. Κυπραίου Ψυχολόγος Υγείας (MSc) - Σωματική & Gestalt Ψυχοθεραπεύτρια (ECP) - Επόπτρια Σωματικής Ψυχοθεραπείας - Συντονίστρια Σχολών Γονέων  https://www.psychotherapeia.net.gr