Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Η απόδοση στα ελληνικά, η σύνθεση και επιμέλεια ανήκει στην κάτοχο της ιστοσελίδας Παναγιώτα Δ. Κυπραίου. Όροι και Προϋποθέσεις Αναδημοσίευσης Περιεχομένου.
Μάθετε στο παιδί να αναγνωρίζει και να εκφράζει τα συναισθήματά του
Τα μικρά παιδιά βιώνουν πολλά από τα συναισθήματα που βιώνουν και οι ενήλικες. Θυμώνουν, στεναχωριούνται, απογοητεύονται, νευριάζουν, χαίρονται, ντρέπονται αλλά συχνά δεν έχουν τις κατάλληλες λέξεις για να μιλήσουν γι’ αυτό που νιώθουν. Αντί γι’ αυτό, κάποιες φορές εκδραματίζουν τα συναισθήματά τους με ακατάλληλους τρόπους. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί απογοητεύεται, μπορεί να πετάξει τα παιχνίδια του κάτω.
Οι φοβίες των παιδιών
Αν και για πολλούς γονείς οι φόβοι των παιδιών είναι παράλογοι, για τα παιδιά, τα τέρατα που παραμονεύουν στο σκοτάδι ή οι τρομακτικοί θόρυβοι που έρχονται από τη σοφίτα, υπάρχουν πραγματικά. Γύρω στα δύο τους χρόνια, τα παιδιά αρχίζουν να φοβούνται πράγματα που δεν φοβούνταν παλιά, για παράδειγμα, το σκύλο του γείτονα, το σκοτάδι, το σωλήνα αποχέτευσης της μπανιέρας και τους δυνατούς θορύβους.
Πως βιώνουν τα παιδιά το θάνατο;
Τα παιδιά έχουν εξαρχής πολλούς φόβους και ανησυχίες για τους οποίους εν μέρει ευθύνεται το περιβάλλον. Όμως κατά ένα άλλο μέρος, δεν ευθύνεται κανένας –είναι απλά μέρος της ψυχολογικής εξέλιξης. Περίπου στα 6 τους χρόνια, τα παιδιά μπορούν να συλλάβουν για πρώτη φορά τι σημαίνει θάνατος και ότι και τα ίδια απειλούνται απ’ αυτόν.
Αναπτύξτε τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού σας μέσα από το παιχνίδι
Ας δούμε μερικές δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε με το παιδί, για να το βοηθήσετε να κατανοήσει τα συναισθήματα.
Νυχτερινοί εφιάλτες στα παιδιά
Δεν είναι ξεκάθαρο πότε αρχίζουν τα παιδιά να ονειρεύονται, αλλά ακόμη και τα νήπια λένε κάποιες φορές ότι είχαν ευχάριστα ή τρομακτικά όνειρα. Σχεδόν όλα τα παιδιά έχουν περιστασιακά κάποιο τρομακτικό ή ανησυχητικό όνειρο αλλά οι εφιάλτες κορυφώνονται στην προσχολική ηλικία, όπου υπάρχει ο τυπικός φόβος για το σκοτάδι.
Μεταδώστε στα παιδιά το αίσθημα της ασφάλειας
Κατά τη διάρκεια μίας μεταβατικής φάσης στη ζωή τους (π.χ. νηπιαγωγείο ή σχολείο) τα παιδιά νιώθουν αβεβαιότητα. Το αίσθημα αυτό συνδέεται άμεσα με την έλλειψη προσανατολισμού όταν από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλάζουν πράγματα στη ζωή τους και σκέφτονται «Τι άλλο πρόκειται να μου συμβεί;», «Πώς μπορώ να προσαρμοστώ σε όλα αυτά τα καινούρια πράγματα που γίνονται γύρω μου;»
Όταν το παιδί ζηλεύει
Σχεδόν όλα τα παιδιά ζηλεύουν, είτε το αδερφάκι τους είτε τα ταλέντα ή παιχνίδια κάποιου άλλου παιδιού. Η ζήλεια είναι φυσιολογικό συναίσθημα αλλά αν το παιδί συγκρίνει συνέχεια τον εαυτό του με άλλα παιδιά και αναζητά εξωτερική έγκριση, τότε θα επηρεάζεται από τον οποιοδήποτε.
Επιτρέψτε στα παιδιά να εκφράσουν το συναίσθημα της θλίψης
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα δάκρυα είναι ένας τρόπος με τον οποίο τα παιδιά είναι όχι μόνο πιθανό αλλά και καλό να αντιδρούν, κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωπα με μία αλλαγή στη ζωή τους. Κάθε παιδί επεξεργάζεται το αίσθημα της απώλειας και του χωρισμού με τρόπο μοναδικό και ακολουθώντας διαφορετικά βήματα.
Τεχνικές για την εκτόνωση του θυμού και της επιθετικότητας του παιδιού
Ο θυμός και η επιθετικότητα είναι έντονα συναισθήματα που, πραγματικά, μπορούν να καταβάλουν τα παιδιά. Ακόμη και έμπειροι δάσκαλοι δυσκολεύονται αρκετά συχνά να αντιδράσουν κατάλληλα, ιδιαίτερα σε κρίσιμες καταστάσεις, όταν είναι δύσκολο ακόμη και να κατορθώσει κανείς να τραβήξει την προσοχή ενός παιδιού.
Μία ομάδα ερευνητών ρώτησε παιδιά 4-8 ετών «Τί σημαίνει αγάπη;» Η καρδιά
- Γιατί πρέπει ν' ακούμε την καρδιά; ρώτησε το αγόρι εκείνη τη μέρα, καθώς έστηναν τη σκηνή.
-Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, εκεί είναι και ο Θησαυρός σου.
Τα κεριά, το παιδί και η ελπίδα
Σε ένα τραπέζι καθόταν τέσσερα ανάμενα κεριά. Επικρατούσε τόσο πολύ ησυχία που μπορούσες να τα ακούσεις να μιλάνε. Το πρώτο είπε, «Είμαι η ΕΙΡΗΝΗ, αλλά κανείς δεν μπορεί να με κρατήσει αναμμένο. Νομίζω πως πρέπει να σβήσω.» Η φλόγα του έσβησε και το κερί έσβησε…
Το ουρλιαχτό…
Σε μια άκρη ενός βουνού ζούσε ένας μοναχικός λύκος, είχε φύγει από την αγέλη του γιατί δεν μπορούσε να υποταχθεί στους κανόνες της. Κάθε βράδυ περιπλανιόταν στο άγριο δάσος με έναν πάντα ίδιο προορισμό, την κορυφή ενός γκρεμού. Καθόταν με τις ώρες εκεί και χάζευε την πόλη, δεν τον ένοιαζε που δεν μπορούσε να πάει εκεί αλλά του άρεσε να βλέπει τα φώτα της όπως και το φεγγάρι της όμορφης νύχτας.
Το διάφανο ανθρωπάκι (διδακτικό παραμύθι)
Πήγαινε καιρός που δεν ήταν στις καλές της. Τις περισσότερες μέρες της βδομάδας τα μάτια της ήταν θλιμμένα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το λόγο… Βαθιά όμως μέσα της τον ήξερε καλά.
Η ποντικοπαγίδα
Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. «Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;», αναρωτήθηκε.
